Do analizowania misji używane jest oprogramowanie FreeFlyer od firmy ai.solutions, pozwalające na kontrolowanie satelity na orbicie. Narzędzie to jest używane przez NASA, siły powietrzne USA, Joint Space Operations Center (JSpOC). Oprogramowanie zapewnia wiele możliwości przy planowaniu manewrów oraz symulacji orbity.
Poza śmieciami kosmicznymi, istotne zagrożenie stanowi także aktywność słoneczna, która podczas trwania misji będzie największa od początku pomiarów. Zwiększone promieniowanie kosmiczne wpływa na działanie układów elektronicznych w satelicie. Skutkiem promieniowania może być ich trwałe uszkodzenia czy też wybicia ładunków z tranzystorów lub pamięci. Wygenerowane przez takie zdarzenia błędy są problematyczne do wykrycia, dlatego przy procesie projektowania należy brać pod uwagę przewidywaną aktywność słoneczną na okres operacyjny satelity.
Głównym celem misji PW-Sat3 jest przeprowadzenie eksperymenty dla autorskiego napędu. W ramach testowania silnika satelita będzie wykonywać manewry.
Manewry mają za zadanie zaprezentować praktycznie zastosowane silnika, czyli możliwość szybszej deorbitacji, która zmniejsza czas przebywania satelity na orbicie po zakończeniu misji i zarazem ryzyko powstawania śmieci kosmicznych. Już w momencie pisania tego artykułu stanowią one bardzo duże ograniczenie i niebezpieczeństwo dla jakichkolwiek operacji kosmicznych.
Docelową orbitą jest orbita kołowa oraz zsynchronizowana słonecznie, niższa niż 600km. Zsynchronizowanie słoneczne zapewnia regularne okna komunikacyjne oraz powtarzalne nasłonecznienie gwarantujące stabilność termiczną satelity, co ułatwia m.in. projektowanie podsystemu termicznego. Wysokość orbity jest także wymagana przez międzynarodowe normy ustanowione przez IADC (Inter-Agency Space Debris Coordination Committee), gdyż gwarantuje czas deorbitacji nie przekraczający 25 lat. W przypadku misji Pw-Sat3 okres ten będzie o wiele krótszy ponieważ zostaną wykonane manewry deorbitacyjne.
